لیگنوسولفونات ها از مهمترین نوع روان کننده های نسل اول است که خاصیت دیرگیرکنندگی داشته و مقدار مصرف زیاد آن برای رسیدن به روانی های بالا به علت ایجاد حباب هوا و یا کاهش مقاومت فشاری بتن، از نقاط ضعف آن به شمار می رود. نفتالین و ملامین فرمالدهید دو نوع دیگر از روان کننده ها می باشند که به طور کلی به گروه فوق روان کننده ها شناخته شده اند و عموماً خاصیت زودگیر کنندگی دارند.