روان کننده های بتن از مواد مختلفی تشکیل می شوند که در طی زمان تکامل یافته تر شدند. تا کنون سه نسل مختلف از روان سازها در صنعت تکنولوژی بتن ظهور نموده اند که هر کدام مزایا و معایب منحصر به فردی دارند.  

بتن های خود متراکم (self-consolidating concrete) در اواخر دهه ی هشتاد میلادی در خاور دور پا به عرصه ی ظهور نهادند. ژاپنی ها اولین مبدعان بتن های خود متراکم بودند که ویژگی های منحصر به فرد آن را به جهانیان معرفی نمودند. کارایی و پلاستیسیته ی فوق العاده بالا، خاصیت عبور آسان در مقاطع پر فولاد، عدم نیاز به ویبره و متراکم سازی، افزایش مقاومت، کاهش نفوذ پذیری، بهبود عملکرد در برابر هجوم یون های مضر و درنتیجه افزایش فوق العاده ی دوام، ویژگی هایی است که مهندسین را برای خلق سازه هایی پیچیده تر مشتاق تر نمود و جنبه ی جدیدی از بتن را نمایان کرد. با به کارگیری بتن های خود متراکم، معماران و طراحان نیز به خود شهامتی دادند تا شجاعانه تر و با اطمینان خاطر بیشتر، مقاطع هندسی را ظریف و چشم نوازتر طراحی کنند. سطح تمام شده ی بتن های خود متراکم آنقدر جذاب بود که امروزه سلایق معماران به استفاده از بتن های نمایان (اکسپوز) رنگ و بویی بدیع به خود گرفت و با گرایش به طراحی های مینیمال، حسی متفاوت را برای ساکنین سازه رقم زده اند.

بتن ترمیم شوند حاوی باکتری تولید کننده سنگ آهک، که در اثر فرسایش حاصل از نفوذ آب باران به داخل بتن فعال می گردد در حال باز کردن راه خود به دنیای مهندسی ساختمان می باشد. این مصالح جدید می تواند به صورت عمده ای طول عمر و کارکرد بتن را افزایش دهد و موجب کاهش چشمگیری در هزینه ها گردد. تحقیقات در این زمینه در دانشگاه صنعتی دلفت (دلف) هلند آغاز شده است که حاصل تلاش هنک جانکرس میکروبیولوژیست و متخصص تکنولوژی بتن اریک شلانگن می باشد.