گروت و ملات دو ماده ی ساختمانی هستند که به طور گسترده ای در صنعت ساختمان و نصب تایل ها بکار می روند. اگرچه این دو ماده خواصی نزدیک به یکدیگر دارند، اما هر کدام برای اهداف متفاوتی استفاده می شوند. هر دو ماده بر پایه ی سیمان پرتلند شکل گرفته اند و خاصیت سخت شوندگی دارند. اما در اندازه سنگدانه ها (از نظر نوع دانه بندی) و مقدار آب لازم برای کاربری عملی از یکدیگر متفاوت هستند. در ادامه به توضیح ویژگی های هر یک از این دو ماده ی ساختمانی خواهیم پرداخت.

در یک رفتار استاندارد و تعریف شده، گروت تنها عامل موثر در انتقال نیروهای فشاری و همچنین عامل مکمل انتقال نیروهای برشی توسط عملکرد اصطکاکی بولت ها، بین صفحات فولادی پایه و فونداسیون محسوب می گردد. از این رو توجه و اهتمام کافی به منظور انتخاب مصالح مناسب و اجرای صحیح گروت-ریزی بین صفحات فولادی پایه و فونداسیون الزامی است.

مهمترین ویژگی مورد نیاز گروت جهت انتقال بار از صفحات فلزی پایه به فونداسیون، مشخصه افزایش حجم و در نتیجه اطمینان از پرنمودن دایمی تمامی فضای گروت ریزی می باشد و این ویژگی است که در ملات های ماسه سیمان معمولی محقق نمی گردد. علاوه بر این، کارایی، مقاومت و دوام از جمله دیگر ویژگی های مورد نیاز گروت محسوب می گردد. تحقق ویژگی های مورد نیاز گروت در گرو انتخاب مصالح و رعایت نسبت های استاندارد و همچنین استفاده از افزودنی های مناسب می باشد. از سال 1950 میلادی، به منظور کاهش خطا در فرآیند استاندارد تولید گروت و جهت سهولت اجرای گروت ریزی، گروت ها به صورت بسته های خشک از پیش مخلوط شده، که تنها با اضافه  نمودن میزان مشخصی آب آماده مصرف می گردند، در دسترس می باشند. لذا درستی آزمایی مشخصات فنی محصولات (مشخصات فنی ارایه شده توسط سازنده) مستلزم حضور اطلاعات فنی کافی و البته نمونه گیری و انجام آزمایش های تعریف شده در استانداردهاست.