بتن شفاف و یا مصالح ساختمانی دیگری که قادر به عبور نور از خود می باشند، برای اولین بار توسط آرون لوسونزی، معمار اتریشی رشد و توسعه پیدا کرد. او سه سال پس از فارغ التحصیلی اش از دانشگاه فنی بوداپست، یعنی در سال 2004 میلادی توانست بلوک هایی بتنی را بسازد که قادر به عبور نور از خود بودند و به اسم لیتراکن معروف شدند. در این بلوک ها، رشته های نوری (فیبرهای شیشه ای) جایگزین بخشی از سنگدانه های بتن شدند و همچنین رزین های شفاف به عنوان چسباننده در این نوع از بتن ها مورد استفاده قرار گرفتند. اما به طور کلی می توان گفت، اساس بتن های شفاف را رشته های نوری و ریزدانه ها تشکیل می دهند.

امروزه بتن ساخته شده با پلیمرهای اصلاح شده یا بتن های لاتکسی به طور گسترده ای در حوزه ی ترمیم، تعمیر و یا نوسازی سطوح بتنی آسیب دیده مورد استفاده قرار می گیرند. این نوع از بتن ها نیز مانند بتن های پلیمری که نسل قبلی از این نوع بتن ها به شمار می روند، تولید شده و از پلیمرهای نسبتاً مشابهی استفاده می شوند. یکی از تفاوت های این نوع از بتن ها با بتن های نسل قبلی آن است که پلیمر کمتری در ساخت آنها به کار می رود و از این رو، هزینه ی تولید این نوع بتن ارزان تر خواهد بود. همانطور که می دانید، گرانترین جزء در ساخت بتن پلیمری، پلیمرهای مورد استفاده خواهد بود.